Strugam, szlifuję, maluję i przędę!:))))

Wykańczanie i ozdabianie wystruganego przeze mnie wrzeciona tureckiego było już samą przyjemnością, a pierwsze zakręcenie wprawiło mnie wręcz w euforię:)))) Po wyszlifowaniu drewna papierem ściernym przyszła kolej na swobodną twórczość farbami akrylowymi:) Wybrałam motyw wisienek, jeżyka, muchomorka i dmuchawca (tylko nie piszcie proszę, że to diabelski młyn z fruwającymi fotelikami;)))) Trzonek pomalowałam na czarno i wyryłam na nim nożykiem do tapet wirujące owoce dmuchawca (co by nie było wątpliwości;) Wrzeciono waży 38 gram. Nie jest ani za lekkie, ani za ciężkie. Przędzę nawija się na bieżąco na przęślik według zasady: nad dwoma i pod jednym ramieniem. W ten sposób powstaje uroczy kłębuszek, którego aż żal rozwijać:) Teraz będę przędła drugą niteczkę z innej czesanki z pewnym dodatkiem...a później połączę obie nici w dubla:) Już się nie mogę doczekać efektu końcowego!:))))

 Wystrugane przeze mnie z drewna klonowego wrzeciono tureckie o wadze 38 gram (wysokość 18 cm, szerokość 14 cm)

Przędza z 10 gram czesanki z merynosa Nunoco Oxblood

Który z rysunków najbardziej Wam się podoba?

 Zbliżenie na jeżyka:)

I na muchomorka z dmuchawcem:)

I na kłębuszek:)

 Wrzeciono tureckie składa się z trzech elementów:
 

W jednej części przęślika znajduje się owalna dziura, w którą wkłada się drugą część tworzącą przęślik (u mnie tę z wisienkami i muchomorkiem).

Teraz wystarczy od spodu wsunąć trzonek i wrzeciono tureckiej jest gotowe do pracy! Analogicznie, po zakończeniu przędzenia najpierw wyciąga się trzonek, później kolejno wyjmuje się obie części przęślika. Teraz możemy pobawić się naszym oswobodzonym kłębuszkiem;)

Zadanie wykonane!;)

Buziaki!

Cyber Dżu